13. Over verdrietig zijn en happen uit je hart.
Ik heb jullie wel eens verteld dat ik nu zo’n 15 jaar in het onderwijs zit he? Toen ik begon, hopte ik van school naar school. 1 keer mijn eigen schuld, omdat de school en ik op dat moment niet goed bij elkaar pasten, maar alle andere keren omdat de scholen in mijn regio (en daar buiten) geen vaste contracten gaven. Ik heb jaren zo gewerkt. Een jaar hier, twee daar. En ieder jaar rondom April begonnen de zenuwen. Zou dit dan het jaar zijn dat ik eigenlijk ergens een vast contract zou krijgen? Niet in de onzekerheid hoeven te zitten, geen constante zeurende zenuwen achter in je hoofd? Geen uitkering aan hoeven vragen, geen vijfentwintig sollicitatiebrieven te versturen, niet weer afscheid hoeven nemen, eindelijk eens wortel kunnen schieten en groeien?
Ieder jaar weer voelde ik me rot. Niet goed genoeg. Ik werkte me een slag in de rondte, zei op alles ja, deed overal aan mee, leerde iedere dag bij en werd ieder jaar beter. Tien jaar lang heb ik zo geleefd. Tien jaar lang moeten horen, we zijn ontzettend tevreden over je, je past heel goed binnen de school en het team, maar we willen geen vaste contracten geven. En daar ging je, zonder pardon op je gat. Terug waar je begon, met lege handen en ergens ook weer een leeg hart. Want onderwijs is niet zo maar een baan. Onderwijs is voor de meeste docenten, en zo ook voor mij, een identiteit, en iets waar je je ziel en zaligheid in legt.
Na tien jaar ging ik op gesprek bij Maandag, en daar werd ik niet alleen aangenomen, ik kreeg een vast contract. Er werd naar mij gekeken als mens en als docent. Naar wat mijn sterke en zwakke punten waren. Waar ik nog wilde groeien, en wat ik uit het leven en mijn docentschap wilde halen. Ik voelde me voor het eerst weer gezien. Daar ging vijf jaar overheen. Vijf jaar waar ik niet hoefde te dealen met de onzekerheid en de happen uit mijn hart. Na drie jaar kregen ze me op de school waar ik al dik tien jaar wilde werken. Daar werk ik nu al twee jaar. Ik heb het ontzettend naar m’n zin. Ik word gewaardeerd door collega’s, mijn studenten, en de leiding. Vandaag kreeg ik te horen dat, ondanks dat er vaste uren vrijkomen voor volgend jaar, ik niet aangenomen word daar. Dat komt omdat ik van een detacheerder af kom, en mocht ik bij deze school in dienst treden, dan moet dat volgens de regels een vast contract zijn. En hoewel ze heel blij zijn met mij, geven ze geen vaste contracten. En boem, met een klein zinnetje sta ik weer met lege handen, en een stuk uit m’n hart.
Let wel even. Ik leg de schuld niet bij de school. Ik ben geen schoolleider daar, en ik kan niet in het budget en de financiën kijken. Ik wil het even over het grotere issue hebben.
Ik geef een stuk bedrijfskunde. Een van de onderwerpen in mijn lesmateriaal is de TED talk van Simon Sinek, ‘ Why great leaders make you feel safe’. Leuk stuk. Mooi ook. Ik denk volgens ongeveer dezelfde lijnen. In dat stuk legt hij uit dat als je als leiding in een bedrijf echt kijkt naar je mensen, en ze ziet en behandelt als familie, je mensen heb die bloed zweet en tranen geven om jou en je bedrijf te helpen, omdat jij voor hen dan ook als familie bent. Op die manier komt iedereen verder. Nou is dit natuurlijk gigantisch Amerikaans, maar hier zit een hele goede kern van waarheid in.
Namelijk, als jij als leiding in een bedrijf focust op je mensen, ze helpt en begeleidt en coacht, ze ruimte geeft om te groeien, ze mogelijkheden biedt, en je waardering laat zien, jouw bedrijf loyale werknemers heeft die het beste van zichzelf kunnen laten zien, waardoor je bedrijf floreert, en je mensen dus ook. Hetzelfde gebeurt ook in families, en, I’ll be damned, ook tussen docenten en studenten. Is het hele onderwijs daar niet op gebaseerd?
Nee nee, lees dat nog maar een keer. IS DAT NIET WAAR HET HELE ONDERWIJS OP IS GEBASEERD?
En natuurlijk jongens, ik heb een schoolleider opleiding (bijna) achter de rug, ik draai lang genoeg mee in het onderwijs om te weten dat financiën echt een hele grote rol spelen. Natuurlijk kun je als school niet met vaste contracten strooien alsof het pepernoten zijn. Maar ik vind dat je waardering ook moet laten zien. Je hebt als docent niets aan, we zijn heel blij met je, je doet het heel goed, als dat opgevolgd wordt met sorry, we kunnen niets voor je doen. Want hou er rekening mee, docenten brengen dat hart mee in hun werk. Dat hart voedt jullie kinderen mee op. Dat hart beïnvloed alles. En hoe veerkrachtig we ook zijn, als je te veel happen uit dat hart neemt, houdt het op een gegeven moment op.
Vandaag ben ik verdrietig voor mezelf, en verdrietig voor iedere docent met zoveel hart voor hun werk, die ook de deur dicht heeft zien gaan. Ik zou zo graag willen dat er de ruimte was voor jullie (ons) om je hele hart mee te nemen dat klaslokaal in. Niet opgeven hoor. ♥