12. Over de shitshow.
Ik zat net in de les. Mijn studenten zijn bezig met zakelijke telefoongesprekken. Ze moesten een gesprek met een klasgenoot opnemen, en daarin moeten ze een afspraak maken, in het Engels (obviously.) Ik kreeg een bestand toegestuurd van een student, en ze zei, we zullen nog heel veel oefenen want dit is een grote improvisatie. Waarop ik zei joh, dit HOORT een grote shitshow te zijn! Daarom zit je op school en doe je deze course. Om te leren. Je zo voelen is totaal normaal. Ik ben 36, en ik was vorige week bezig met mijn eigen opleiding en ik voelde me precies hetzelfde. En dat is denk ik iets waar te weinig hardop over gepraat wordt.
Toen ik een stuk jonger was (alsin, 20, 25 jaar geleden ((omg))) dacht ik altijd dat m’n leven op een bepaalde manier zou verlopen, volgens een bepaalde tijdlijn. Je weet wel; tegen de tijd dat ik 25 ben, heb ik een leuke baan en een leuke vriend en een huisje. En dan tegen de tijd dat ik dertig ben, ben ik getrouwd en heb ik kinderen, en verdien ik wat meer in die leuke baan. (Ah, the innocence of youth) De werkelijkheid was dat tegen de tijd dat ik 25 was, ik nog STEEDS niet afgestudeerd was, ik op een mini studentenkamertje woonde, en echt geen vaste relatie had. Toen ik dertig was, zat ik in een studio want het was uit met mijn toenmalige relatie met wie ik toen samen woonde, en ik moest obviously verhuizen, ik zat in de heftige eerste jaren van een nieuwe docent zijn, en kinderen… laat ik het er op houden dat ik heel blij was dat er geen kinderen in het spel waren toen.
Ondertussen ben ik 36. Ik ben verloofd, heb een koophuis, twee engeltjes van kinderen (HAHAHAHA) en een leuke baan, allerlei prospecten, en doe er zelfs nog een opleiding bij ook. Op papier klinkt dit super goed, toch? Maar hier is waar mensen niet vaak over praten. IK HEB OOK NO BLOODY CLUE, OKEE!? Sure, ik heb wat meer ervaring en opleiding dan de gemiddelde tiener. Maar ik heb geen flauw idee of dat wat ik doe, goed is. Ik ga af op gevoel en intuïtie en ervaring. Ik vraag advies aan andere mensen met meer ervaring dan ik. Ik probeer te doen wat ik denk dat goed is. Ik probeer actief te leren en naar mezelf te kijken en te verbeteren. Maar ik heb ook genoeg momenten, dagen, weken, waarin ik denk hoooooly crap, wat moet ik hier nou mee!? Onzekere momenten waarin ik aan iedere keuze twijfel die ik ooit gemaakt heb. Momenten waarin ik denk dat ik het niet kan, dat ik te dom ben hiervoor (whatever project ik op dat moment aan werk). Of, waarom doe ik dit überhaupt, je bedrijf is stom, en mensen willen helemaal niet naar je luisteren, wat de hel heb jij ze nou te leren joh? (Teddy really is a bitch) En het probleem is, hoeveel ik ook bij leer en ervaring kweek, het houdt nooit op. De onzekerheden veranderen alleen. Vroeger was het, je bent geen goede docent, je gaat nooit iemand vinden, je bent niet goed genoeg. Daarvoor was het onzekerheid over m’n uiterlijk, en het feit dat ik zo’n moeite er mee had op de HAVO, en oh ja, je bent niet goed genoeg.
My point is, you guys, dit gaat nooit over. Het leven IS nou eenmaal een shitshow. En dat is okee! De truc is om te leren het lekker toch te doen. Want dat is waar je groeit. Buiten je comfortzone. (lekker cliché, ik weet het). En laat niemand je vertellen dat het niet normaal is om je zo te voelen. Of dat je nu echt te oud bent daarvoor. Of dat je er excuses voor moet maken. Of dat je de enige bent die zich zo voelt. Denk maar zo, als die ouwe draak van een Delwel zich zo kan voelen, dan mag ik dat ook.
Met andere woorden…
Welcome to the shitshow guys, you’re gonna love it.