8. Over verbolgenheid.

Hallo! Welkom terug! Het nieuwe schooljaar is weer begonnen en ik ben nu al overwhelmed! Okee, het valt mee hoor, het was gewoon weer even vreselijk wennen, zoals het dat ieder jaar is. Maar, mijn leerlingen zitten een tentamen te maken (die arme schapen, welkom op school, hier heb je gelijk een toets!) en ik heb ondertussen even tijd om wat gedachten op papier de computer te zetten.

De laatste tijd hoor ik steeds meer (luide) ontevredenheid en verbolgenheid van leerlingen over hoe scholen het aan hebben gepakt de afgelopen zes maanden. Ik lees dit met gemixte gevoelens…

Want ik heb hier meningen over.

Ik ben namelijk zelf eigenlijk gewoon verbolgen. Niet over het feit dat studenten balen van hoe het de afgelopen tijd is gegaan. Ik denk dat zo ongeveer iedere leerling dat heeft. (En docenten ook, mind you.) Ik begrijp het echt VOLKOMEN dat je boos bent als je studievertraging hebt opgelopen, of je examens niet hebt gehaald! Ik ben plaatsvervangend boos, om eerlijk te zijn. Maar volgens mij is die boosheid vanuit leerlingen vaak gericht op het verkeerde onderwerp. Je hoort boos te zijn op corona. Niet perse op je school, en al helemaal niet op je docenten.

Want dat wordt volgens mij gewoon vergeten. Wij als geheel hebben nog nooit eerder met zoiets hoeven dealen. En jouw school is dan wel een instituut, maar dat wordt alsnog gerund door MENSEN. En heel eerlijk, wij doen verdomme ook maar het beste dat we kunnen. Er waren geen protocollen over hoe we met een pandemie om moesten gaan. En leerlingen vergeten dat wij ook dealen met de zorgen om onze familie, thuiswerken, ziekte, kinderen die in je oor gillen, angst om dit zelf te krijgen en misschien wel dood te gaan, de zorgen om jullie, doen we het wel goed, bieden we wel voldoende lesstof aan, het hele curriculum moet worden aangepast, hoe kunnen we nu het beste alle stof aanbieden, hoe werkt dit hele digitale gebeuren, hoe lang gaat de corona nog duren, hoe moeten we in hemelsnaam gaan toetsen, en zo kan ik echt nog wel even door.

Ik zit zelf in een team met een stel van de beste docenten die ik ooit ben tegengekomen. Ik zag hoeveel tijd en moeite zij er in staken. Ze gingen above and beyond. Ik kreeg mailtjes en appjes in het weekend, ‘s avonds laat, en tot verder in de vakantie dan gezond is. Ze spraken powerpoint presentaties in, hebben alle lesstof aangepast, de planning aangepast, de toetsen aangepast, maakten plannen voor dit schooljaar, en zorgden dat de tentamens zo snel mogelijk nagekeken werden omdat het voor de leerlingen toch al zo rot was. Zij, wij, en ik denk praktisch iedere docent in Nederland heeft met man en macht geprobeerd om dit zo goed mogelijk te doen. Om de klap op te vangen zodat jullie nog met enige regelmaat en routine verder konden met je studie. Zodat je wist waar je aan toe was, en het je zo makkelijk mogelijk te maken, binnen de regels waar we ons nou eenmaal aan moeten houden. Corona regels, maar ook vooral curriculum en toetsregels. Want oh ja, daar zitten we ook nog aan vast. Heel eerlijk jongens, dit is voor niemand makkelijk geweest. En ik ben eigenlijk gewoon boos dat er van ons verwacht wordt dat we midden in een globale pandemie, terwijl er mensen sterven en er zo veel leed is, perfect zijn. Dat we er voor zorgen dat studenten geen enkele hinder ondervinden van corona, en wanneer dat niet lukt (wanneer, niet als) we formeel excuses moeten aanbieden.

En nog veel eerlijker, docenten, scholen, geen enkel instituut heeft de waarheid in pacht, en NIEMAND is perfect. We geven jou de ruimte om te groeien en fouten te maken, waarom krijgen wij niet dezelfde menselijke ruimte van jullie? Wees boos op corona. Niet op de mensen die zo hard hun best doen. Fouten en al.