Uncategorized

1. Over Onzekerheid, en alles online.

Het is crisis. Je ziet momenteel niets anders meer, op tv, internet, social media… Je raakt er nog bijna aan gewend. We proberen allemaal een soort van normaliteit te behouden, en te wennen aan het feit dat eigenlijk niets meer normaal is. Mensen zijn flexibele dingen. We passen ons snel aan, en dealen met wat we voor ons krijgen. En zo gaat het bij mij ook. Ik balanceer werk en gezin. We maken nieuwe routines. Ik geniet van die tiny dudes die dagelijks nieuwe dingen leren. (jeweetwel, tussen de momenten door dat ik ze achter het behang wil plakken of wil verkopen op Etsy.) Werk is still driving me nuts, want niets is meer normaal en docenten willen nou eenmaal alles zo goed mogelijk doen voor hun leerlingen. Maar, we managen. En dan krijg je weer wat headspace om over andere dingen na te denken. Midden in alle onzekerheid, denk ik, maar ik moet wat anders met dat bedrijf. Ik ben eenheidsworst. Dat wil ik niet. Ik denk echt dat er een verschil te maken valt, en ik kan er niet genoeg mee… Dus ik denk na. Ik moet opener zijn. Vertellen wat me bezig houdt. De struggles die ik heb als docent, en vaak ook als mens.

Oooh en hier komt Teddy, hoor. Teddy is mijn verstand. In ACT proberen we vaak afstand te nemen van onze gedachten. Je weet wel, de gedachten die in je oor tetteren, en je tegenhouden te bereiken wat je wil. Je leven te leven zoals je wil. Die krengen die roepen dat je niet goed genoeg bent. Of dat je nu echt even een paniek aanval moet krijgen. Of dat je nog even een tandje bij moet zetten in plaats van rust nemen. Of dat je echt niet die presentatie kan geven hoor. Die dingen. Als je leert die gedachten als apart te zien, en dat je geen controle over ze hebt, worden dingen draagbaarder en makkelijker. Een van de technieken die we daarvoor toepassen, is je verstand een naam geven, en er zo ook aan gaan refereren. Nou, mijn verstand heet dus Teddy. Teddy is basically een grote zwarte asshole kater, die het leuk vindt om in plaats van glazen van tafel te donderen, mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen van tafel te mikken. Teddy vindt het heerlijk zich zorgen te maken over alles. Of om in dezelfde rondjes door de kamer te racen. En als je teveel aan z’n staart trekt, komen de klauwen tevoorschijn. Maar, Ted kan ook ineens redelijk zen zijn. In de zon liggen en genieten en het leven accepteren. Dat zijn de momenten dat ik hem over z’n kop aai en hij spint.

Anyway. Hier kwam Teddy. Teddy ging helemaal over de flos. Ik ben opgegroeid met het idee dat je dingen prive houdt, en ze vooral niet op internet gooit. Geen naam en toenaam, geen meningen, no nothing. Dat is de veilige manier. Toch? Maar ja. Haal je dan uit het leven wat je wil? Staan je gedachten je dan in de weg? Fijne lijn, no?

Ik had het er daarna over met mijn Vader, oftwel De Meest Wijze Man Op Aarde. (Don’t be fooled, hij is zo wijs geworden door fouten te maken en er van te leren) En die zei tegen me, Schat, dat heb ik fout gedaan. Ik had zelf minder voorzichtig moeten zijn. Daardoor heb ik niet de kansen gepakt en er uit gehaald wat ik kon toen ik 30, 40 was. Ik wil niet dat jij dezelfde fout maakt, en ik wil ook niet dat je dat door geeft aan je mannetjes. (de tiny dudes) Ga ervoor.

Dus hier gaan we, jongens. Naam en toenaam, meningen en gevoelens. Want ik denk dat dat goed is. En Teddy kattenkrijst nog steeds in m’n oor hoor. Maar ik heb besloten dat dit is wat ik wil. En dan laat ik me niet tegenhouden door een dikke zwarte asshole kat.

Leave a Reply